این پاییز برگ ریز هزار رنگ که خیلی هارو عاشق کرده و خیلی های دیگه رو عاشق تر، کم کم داره حال منو خراب میکنه.برای آدمای زیادی سنگ نموم گذاشته اما برای من تا دلتون بخواد دلتنگی و غصه جا گذاشته.
برای خیلی ها داره تموم میشه اما برای من اول ماجراست.این هوایی که این روزا و این شبا به مشامم میرسه منو یک راست می بره به ته دنیا. به روزهای سخت و نفس گیر پارسال.آفتاب نیمه جون و بی رمقش یه جور،سوز و سرمای شب و دل دل کردنای آسمون غروبش واسه باریدن ، یه جور دیگه حال و روز ِ دلمو به هم ریخته.از همون موقع ها بود که شروع شد و از این به بعد هرچی بگذره ،بیشتر عذابم میده.درست گفتن که زمان خیلی زود میاد و میگذره اما نگفتن که هروقت دلش بخواد میتونه برگرده و همۀ اون چیزی رو که بهت گذشته ،یه بار دیگه از جلو چشت بگذرونه. اون قدر کند پیش میره که انگار یقت و چسبیده و میخواد خفت کنه.یه جوری که میخواد ثابت کنه که قرار نیست اونجوری که همیشه میگن ،بگذره و همه چیز درست کنه.هوای پاییز واسه خیلی ها دلچسبه ،واسه من اما پر از هوای ترس و دلهره است .پر از نگرانی...اضطراب ..شب زنده داریهای بیمارستان.صدای خرخر کردن مامان از اکسیژنی که بهش وصل بود....پر ساعتهای پر استرس و قدم زدنای شبونه توی راهروهای تنگ و تاریک بیمارستان که انگار تورو با خودشون می برن به جهنم.حالا باید یادت بمونه که یه جاهایی هست که شاید جرات نکنی دیگه هیچ وقت پاتو اونجا بزاری.نمیتونی آرزو کنی دست معشوقتو بگیری و راسته بلوار کشاورزو زیر نم نم بارون قدم بزنی.دیگه به ذهنتم نمیرسه که برای یه دورهمیه دوستانه، به صرف یه اسپرسو ی جانانه دوستانت رو تو کافه کنج گرد هم بیاری.دیگه تو ذهنت هک شده که خیابون زرتشت از سرش تا ته تهش،چه از فاطمی ،چه از بلوار کشاورز تو رو به تاریک ترین جای دنیا هدایت میکنه.جایی که مامان دیگه از اونجا هیچوقت به خونه بر نگشت.جایی که تقدیر ،منو به زانو درآورد و امید برای همیشه معنیشو برام از دست داد..نمیدونم چند سال دیگه میتونم دستامو بزارم تو جیبم و بی خیال همه چی ، راسته این خیابون و بگیرم و به اون روزا فکر نکنم .فقط اینو میدونم که اگه شده چند سال بگذره... آخرش یه روز شال و کلاه میکنم و تو چله زمستون،یه بهمن ماه مثل بهمن پارسال، این خیابون و تا تهش میرم.شده تمام طول مسیر و زار بزنم و گریه کنم ،این کارو میکنم.شاید برای تحمل خیلی از دردا باید زد به عمق فاجعه ...
